Elementy przestrzenne

Elementy przestrzenne pierwszego rodzaju montowane są jeden obok drugiego, elementy zaś drugiego rodzaju układane są w szachownicę, a powstała w ten sposób zamknięta przestrzeń w sąsiednich polach stanowi również przestrzeń mieszkalną uzyskaną jak zdyby za darmo. Sposób wykorzystania elementów przestrzennych w budownictwie mieszkaniowym może być różnorodny, tak pod względem architektonicznym, jak i konstrukcyjnym, przy czym stosowanie ich będzie mniej lub więcej opłacalne w zależności od liczby typów elementów skrzyń. Poza tym montaż elementów przestrzennych ma tę przewagę nad innymi, że nie wymaga żadnych rusztowań, ponieważ elementy same przez się są stateczne. W elementach jednoizbowych, wykonanych w całości z betonu monolitycznego (np. keramzytowego), zasadniczą konstrukcją nośną i łącznikiem między elementami mogą być słupy zabetonowane w miejscu zetknięcia się elementów ściennych. Przed zabetonowaniem slupów elementy po ich ustawieniu łączy się najpierw łącznikami przyspawanymi do płytek betonowych w narożach płyt stropowych. Ustrój opisany można zaliczyć do konstrukcji szkieletowopłytowej. Spoiny poziome między elementami mają znaczenie drugorzędne, ponieważ dźwigają one element do chwili stężenia betonu słupów. Budynki trzonowo-linowe (typ 8) zaliczamy do takiego rodzaju konstrukcji, w której podstawowe obciążenia od ciężaru własnego ścian i stropów oraz od obciążenia użytkowego przenoszone są przez trzon i cięgna. Pierwsze studialne projekty takich budynków, zwanych popularnie wiszącymi, opublikowane zostały przez H. Rascha oraz Zygmunta Wiśniewskiego. Pionierski projekt przewidziany do realizacji przygotowany został przez zespół inżynierów z Politechniki Wrocławskiej: A. Skorupę, J. Burzyńskiego, E. Nowakowskiego i prof. Jeżewskiego. Podstawowym elementem nośnym budynku jest centralnie umieszczony trzon, w którego głowicy zakotwione są liny podtrzymujące stropy. Układ sił w elementach budynku jest prosty i jasny i charakteryzuje się skoncentrowaniem sił pionowych w trzonie ściskanym i w linach rozciąganych, stanowiących podpory stropów odpowiednio rozmieszczone w zależności od ich powierzchni i ciężaru. Układ sił ulega zmianie w zależności od jednego z trzech stanów pracy statycznej budynku, tj. stanu w okresie montażu, stanu budynku gotowego bez obciążeń użytkowych i z obciążeniami użytkowymi. [więcej w: wiarus elbląg, wizualizacja elewacji domu, metoda culmanna ]